Logboek deel 13

Moi apmoal

Deze dagen was ik mij even aan het bezinnen over de dingen die de laatste dagen waren gebeurd. Je zet dan alles rustig nog even op een rijtje.
Resumé
Je wordt gevraagd, voor de functie dirigent, door twee 'amateur' koren uit dezelfde gemeente. Je hoeft niet te praten over loon of onkosten want de sinaasappelen zijn nog niet verkocht. Aan de andere kant is er voor Oost Groningen ongeveer 60 000 euro beschikbaar voor 'amateur' cultuur mits je een idee of plan hebt dat strookt met de richtlijnen van de regionale cultuurplannen. Hier staat netwerken en synergie (samen tot meer prestatie komen) hoog in het vaandel.

Heb je een idee (staat er!) kom er mee voor de dag en dan moeten de ambtenaren dit stimuleren en hun organisatorisch vermogen inzetten. Deze laatste zin spookt als twee jaar door mijn hoofd en ik kom er maar niet vanaf en kan het ook niet ontdekken bij de ambtenaren.

Eens hoorde ik van een ambtenaar op het provinciehuis: 'Er is ook elders geld te halen.' Het mooiste van het verhaal is dat ik niet om geld vraag, maar men schijnt op voorhand al bang te zijn dat je om geld vraagd. De burgemeester komt je al tegemoet met de handen in de lucht van "hier is geen geld' en dan heb je nog niets gezegd, dat is toch vreemd en even later zegt dezelfde man "we stoppen meer geld in...' Ik kom dan tot de conclusie dat de ambtenaren (wie dat ook mogen zijn) op voorhand al beslissen waar het geld naar toe gaat maar laten ze dan een keer met open kaart spelen.
Volgens mij:
De kunst in de politiek is charisma (bereik je niet altijd met een grote snor hoor...) om je tegenstander te overdonderen, mooi en veel praten maar niets zeggen en ondertussen lobbyen en goochelen. Natuurlijk zijn er persoonlijke voorkeuren in het spel. De rode draad in mijn onderzoek is dat het geld altijd naar hoger opgeleide mensen gaat die via een stichting wel raad weten met het geld en de 'amateurs' die hebben toch hun sinaasappelen.

Moi è
John Hoekman

Logboek deel 12 vervolg 2

Moi apmoal
De burgemeester vertelde in zijn algemeenheid cultuur zus... en in zijn algemeenheid cultuur zo... maar ik begreep maar al te goed dat hij om mijn project heen zeilde. Hij had het over draagvlak...maar ik dacht twee koren is toch wel degelijk een draagvlak. Er waren mensen in het dorp die ook goede ideën hadden en waarom kan de burgemeester dan geen actie ondernemen om deze krachten te bundelen, wat hij zelf in zijn algemeenheid ook dacht maar wanneer?...Bijvoorbeeld zoals in de nota staat dat de ambtenaren het netwerken moet bevorderen en dat de ambtenaren hun organisatorisch vermogen moeten inzetten. Nee...nee...nee...want de burgemeester wijde nogal uit over het streekmuseum en ik merkte al spoedig dat dit zijn stokpaardje is. Er is aan de ene kant helemaal geen geld voor het een of het ander maar even later zegt de man dat ze meer geld stoppen in het voortbestaan van het museum, zijn doel is dat er over een paar jaar 6000 tot 10 000 bezoekers moeten komen. Hij wil kwaliteit in het museum en eventueel het personeel uitbreiden. Ik had de burgemeester in mijn mailtje al geschreven dat ik niet om geld kom en ook niet nodig heb omdat ik een plan heb bedacht zodat de verenigingen het allemaal zelf kunnen betalen maar ook hier weer in zijn algemeenheid zus en in zijn algemeenheid zo...Dus ik dacht, hij voelt niets voor mijn plannen en ik stelde de vraag: "Zal ik dirigent worden of niet," waarop hij antwoordde, met de handen gevouwen: "Alsjeblieft wordt hier dirigent" en herhaalde dit een paar keer. Ik stond paf en mijn klomp brak en een onzekere dirigent nam afscheid. Ik ga a.s. maandag naar het koor in Vriescheloo voor een lezing over mijn project en heb nog zo een plannetje.

Moi è
John Hoekman

Logboek deel 12 vervolg 1

Moi apmoal

Het vervolg op deel 12
Zoals ik al schreef zaten we in de luxe kamer van de burgemeester en werden bediend door de bediende. Ik dacht even aan Adje Addinga de grote leider(middeleeuwen) die ongeveer in dezelfde luxe moet geleefd hebben in zijn borg tegenover het gemeentehuis. Het uitzicht en de rust is bijna niet op schrift te zetten. Door deze sprookjesachtige indrukken kwam ik al gauw in dromenland terecht en heb ik niet veel meegekregen van het gesprek, of de burgemeester was niet boeiend genoeg en het laatste heeft er zeker toe bijgedragen. Ik was aan de beurt om mijn cultuur-project uit de doeken te doen en begon voor te lezen, want voor de duidelijkheid staat alles op schrift, gerectiviseerd door een advocaat (een vriend) en over onduidelijkheden kon de burgemeester dus niet vallen. Toen ik klaar was keek ik hem aan en de burgemeester dacht na...dacht na...en zij: "Het is breed" en nam een zijweg dat er meerdere mensen waren met goede ideën en je eigenlijk deze ideën moest bundelen. Ik antwoordde direct dat ik zeker bereid ben hier aan mee te werken, maar wanneer gebeurd er iets...niets dus...alleen maar woorden. (wordt vervolgd)

Moi è
John Hoekman
Op http://www.ponyhoefsmid/ kun je linken naar sites met informatie over het muziek-project.

Logboek Deel 12

Moi apmoal

Het gemengd koor uit Bellingwolde had mij, een poosje terug al benaderd om de dirigentenstok over te nemen. Ik vond dit nog niet zo'n slecht idee mits ze bereid waren aan mijn project mee te werken. Een paar dagen later vroeg het koor uit Vriescheloo mij voor dezelfde functie. Mijn eerste gedachten gingen natuurlijk uit naar een samenwerking van de twee koren, maar ik besloot eerst maar een introductie-avond te organiseren en uitgebreid over mijn project te vertellen. Het koor uit Bellingwolde was enthousiast en het koor uit Vriescheloo bezoek ik a.s. maandag de 31e augustus. Daar de meneer die over de cultuur gaat in de gemeente Bellingwedde verstek liet gaan op de introductie-avond schreef ik de burgemeester aan voor een gesprek en die had ik vanmorgen om 11 uur. Ik was op de afgesproken plaats precies op tijd aanwezig en stond paf... man...man...wat heeft die man een luxe kamer. Rond om rond glas een prachtig...ja werkelijk prachtig uitzicht over het glooiend landschap van Westerwolde. De stilte en de rust overspoelde je. De man verscheen en maakte direct al indruk door zijn grote snor en dikke buik. Het eerste ritueel was het bekende handje drukken en niet vergeten even lekker stevig om je persoonlijkheid tot uitdrukking te brengen. De koffie werd geserveerd door de bediende en het gesprek kon beginnen. De burgemeester moest eerst even op een papier kijken (lag toevallig boven op een stapel papieren) om te bestuderen wie ik wel was. Ja...de burgemeester vond cultuur belangrijk en vertelde over het zingen anno 1920 en was ook op verschillende uitvoeringen geweest van de plaatselijke koren. Dat ging zo een poosje over en weer en ik begon over mijn project. Ik had alles op papier gezet en hoefde het alleen maar voor te lezen. De burgemeester had een copie voor zich om het later nog eens na te lezen. (wordt vervolgd)

Moi è
John Hoekman