Ronde roggebroden met in het midden een gat.
Wat is attjenat? (Gronings)
Anno 1250 waren mijn voorvaderen hoofdzakelijk landarbeiders in de omgeving van Saxumerwolde, nu een verdronken dorp in de Dollard. Ze woonden in een eenvoudige plaggenhut en als ‘mouder’ thuis op de koehoorn blies dan wisten de jongens op het land dat het ‘gevrötje’ klaar was. Mouder maakte in die tijd vaak stoofpot en daarbij kreeg je altijd roggen stoete. Ze was ook een meester in het maken van ‘attjenat.’ Het volgende gedicht gaat over hoe gevaarlijk het is om attjenat te eten.
Ik at op zoaterdag attjenat,
paan leeg, k was toeterzat.
Voar zee..hèst alles in de krös,
din komt mórgen t gas lös.
Zoals t was… löslievegaid
op zundag, n maal moment,
onder preek tot groot verdrait
flotterde mie de eerste in t hemd.
t Was n zachte… nait te haard,
hopelijk haren t ze nait maarkt.
Dèrk…noast mie, fluusterde “arregat
wat hest had…attjenat?”
Onverhoopt knalde de twijde deroet
Dèrk…noast mie, dee handen veur snoet.
Ons kerk haar n gòie akoestiek,
Ik docht dij is wel te heuren tot diek
Domie stopte mit preken,
t volk begon te bidden en te smeken.
Mien hoze begon al weer te trillen
en door glee de daarde langs mien billen
De vairde was aine mit fatsoun
t was n lözze… t was te doun.
De viefde doorìntegen was n bloaze
en knalde keihaard oet mien moarze.
Ik knikte verwiezend noar Dèrk,
zee haard en dreug…”deest doe dat?”
t Was Dèrk…fluusterden ze in kèrk,
dij het zeker attjenat had.
Groetjes
John Hoekman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten