Logboek deel 50

De kerk van Bierum (Gr.)

Relax en gemak,

Het optreden in Bierum 7 sept. 2011 na de zomerstop. De zaal was goed gevuld en ik kon precies om half acht beginnen. Ik moest vanavond mijn nieuw concept ‘relax en gemak’ uitproberen en dat maakte het wel weer spannend. Ik had binnen een kwartier het hele spul opgebouwd… Ja…Ja…alles in de vakantie uitgedokterd en heb mezelf dan ook op een gebakje getrakteerd.

Het was de eerste keer dat ik geen keyboard bij me had en dat voelt alsof je naakt op het toneel staat. Als klap op de vuurpijl had ik mijn draaiboek/geheugensteun vergeten…maar ik deed het anders ook uit mijn hoofd en maakte me daarover geen zorgen.

Alles staat nu op een USB stick en dat heeft zo zijn voordelen. De begeleiding voor de zang kan ik nu met één knop op de mixer haarfijn regelen en je hebt geen omkijken meer naar allerlei keyboard-knoppen. Het gesproken deel gaat natuurlijk puur live en is ook met één knop te regelen. Ik heb nog nooit zo ‘relax en gemak’ gewerkt.

Het publiek had ik op mijn hand en zowaar zaten er ook nog oude bekenden. Na drie video’s inclusief conference was het eerste half uur om. Het tweede gedeelte was ook binnen de tijd en na de tweede pauze begon ik met het laatste gedeelte en die eindigde ook weer precies binnen de gestelde tijd. De show duurt dus totaal twee uur en met het Gronings volkslied werd de avond besloten. Het liep als een trein maar ik had zelf nog wat puntjes ontdekt waar ik nog aan ga werken.

Tussendoor had ik een ‘foefeltje’ met een oudere heer. Iedere keer leer je wel weer wat…Ik had een stokje gekocht om sommige zaken aan te wijzen op het scherm. Je kunt natuurlijk de stok voor allerlei doeleinden gebruiken en als je grappig bezig bent ben je af en toe wel eens te grappig.
Deze oudere man viel tegen een uur of negen in slaap, geen reclame voor mij, …en tijdens een grap…tikte ik hem met de stok aan een schoen en riep...”nait in sloap vaalen è”…De man sprong op…keek me met een blik aan alsof hij me wou opvreten en zei bot: “En nou gon ik weg.” Ja een echte Groninger moet je niet op de tenen gaan staan…slaan. De zaal begon te lachen…’mor mien mond viel “relax en gemak” oet hoaken.

Groetjes
John Hoekman
P.S.
Mien mond viel oet hoaken = Mijn mond viel open van verbazing.

Logboek deel 49

Mijn interview,

Ik stop even met het schrijven in het Gronings en heb nu eindelijk nieuwe stof aangaande de voorstelling ‘Olwiefkenijs.’ Ik heb besloten, aangezien het werk niet binnenstroomt, om afscheid te nemen van mijn zanger en ga alleen verder. Jammer ik had het liefst met een meerstemmig koortje op het podium gestaan, maar het kost teveel tijd en moeite om de mensen op één lijn te krijgen.

De tijd is nu wel aangebroken om de wijde wereld in te gaan met de voorstelling. De laatste fase en echt wel de moeilijkste…netwerken om werk binnen te halen. …maar waar en hoe?...ik laat het maar op me afkomen en ga echt niet lopen leuren om een schnabbeltje …ik zeg altijd …’van een schnabbel komt een schnabbel’ en het zal heus wel loslopen…en anders maar niet want het schrijven vind ik wel net zo leuk en dan cd’s maken met verhalen en legendes over allerlei onderwerpen…ik ben trouwens al bezig.

Gisteren opeens gebeld door radio Havenstad met het verzoek om iets te vertellen over de voorstelling. Leuk…leuk…ik vrijdag naar Appingedam om weer iets spannends te beleven…want radio is altijd spannend. Het was een soort koffietijd programma in de buitenlucht op een gezellig pleintje (zie foto) in het centrum van Appingedam…weinig publiek (iets meer als op de foto)…maar gezellig.

Ik had nog maar net een paar woorden gezegd of het programma werd grof verstoord door een groepje artiesten of theatermensen of gewoon overstekend groot wild in Asterix en Obelix kledij. Het werd stil op het podium en we keken wat deze mensen te bieden hadden op het plein…de luisteraar kreeg op dit moment weinig te horen…en de man duidde de interviewster dat ze moest toelichten wat er gaande was…maar die kon geen woorden vinden.

Hij trapte op een plank en dan vloog er een poppetje door de lucht…dit kregen de luisteraars natuurlijk niet mee…toen kwamen er nog tien Romeinse soldaten bij…de man deze Astrix sprong op het podium en schreeuwde door de microfoon iets waar niemand iets van begreep…en ik…en ik…zat daar maar…ik kon ook niets bedenken…de sofa zat lekker…mijn thee werd koud…en ja hoor…hij sprong weer van het podium en ze gingen door met hun capriolen. Astrix trapte voor de tweede keer op het plankje en het poppetje vloog voor de tweede keer weer door de lucht…

De interviewster keerde zich dan maar naar mij…hoe ik heette vroeg ze...ik had deze vraag niet verwacht en zeker door een black out zei ik “verdomt daar vraag je me wat.” Ik zei: “zeg maar Tammo…” Waarop iemand uit het publiek, die mij kende, verbaasd keek met een blik van...is hij het nu of is hij het nu niet..

Toen ik dan een paar regels op raffelde uit de voorstelling…begonnen een paar mensen hardop te schaterlachen...ik dacht...Yes...een paar woorden en direct lachers...Yes. Ik ga dan ook volgende week met een goed gevoel naar Bierum om de mensen in het verzorgingstehuis een vrolijke avond te bezorgen.

Groetjes
John hoekman…oh nee…het was Tammo!