Mijn interview,
Ik stop even met het schrijven in het Gronings en heb nu eindelijk nieuwe stof aangaande de voorstelling ‘Olwiefkenijs.’ Ik heb besloten, aangezien het werk niet binnenstroomt, om afscheid te nemen van mijn zanger en ga alleen verder. Jammer ik had het liefst met een meerstemmig koortje op het podium gestaan, maar het kost teveel tijd en moeite om de mensen op één lijn te krijgen.
De tijd is nu wel aangebroken om de wijde wereld in te gaan met de voorstelling. De laatste fase en echt wel de moeilijkste…netwerken om werk binnen te halen. …maar waar en hoe?...ik laat het maar op me afkomen en ga echt niet lopen leuren om een schnabbeltje …ik zeg altijd …’van een schnabbel komt een schnabbel’ en het zal heus wel loslopen…en anders maar niet want het schrijven vind ik wel net zo leuk en dan cd’s maken met verhalen en legendes over allerlei onderwerpen…ik ben trouwens al bezig.
Gisteren opeens gebeld door radio Havenstad met het verzoek om iets te vertellen over de voorstelling. Leuk…leuk…ik vrijdag naar Appingedam om weer iets spannends te beleven…want radio is altijd spannend. Het was een soort koffietijd programma in de buitenlucht op een gezellig pleintje (zie foto) in het centrum van Appingedam…weinig publiek (iets meer als op de foto)…maar gezellig.
Ik had nog maar net een paar woorden gezegd of het programma werd grof verstoord door een groepje artiesten of theatermensen of gewoon overstekend groot wild in Asterix en Obelix kledij. Het werd stil op het podium en we keken wat deze mensen te bieden hadden op het plein…de luisteraar kreeg op dit moment weinig te horen…en de man duidde de interviewster dat ze moest toelichten wat er gaande was…maar die kon geen woorden vinden.
Hij trapte op een plank en dan vloog er een poppetje door de lucht…dit kregen de luisteraars natuurlijk niet mee…toen kwamen er nog tien Romeinse soldaten bij…de man deze Astrix sprong op het podium en schreeuwde door de microfoon iets waar niemand iets van begreep…en ik…en ik…zat daar maar…ik kon ook niets bedenken…de sofa zat lekker…mijn thee werd koud…en ja hoor…hij sprong weer van het podium en ze gingen door met hun capriolen. Astrix trapte voor de tweede keer op het plankje en het poppetje vloog voor de tweede keer weer door de lucht…
De interviewster keerde zich dan maar naar mij…hoe ik heette vroeg ze...ik had deze vraag niet verwacht en zeker door een black out zei ik “verdomt daar vraag je me wat.” Ik zei: “zeg maar Tammo…” Waarop iemand uit het publiek, die mij kende, verbaasd keek met een blik van...is hij het nu of is hij het nu niet..
Toen ik dan een paar regels op raffelde uit de voorstelling…begonnen een paar mensen hardop te schaterlachen...ik dacht...Yes...een paar woorden en direct lachers...Yes. Ik ga dan ook volgende week met een goed gevoel naar Bierum om de mensen in het verzorgingstehuis een vrolijke avond te bezorgen.
Groetjes
John hoekman…oh nee…het was Tammo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten