Een tijdsbeeld over de voorstelling “olwiefkenijs.” En …de rare ideeën van een gepensioneerde dorpsdirigent
De verkiezing
Het was me het weekje weer wel. Even ontspannen voor de tévé is er ook niet meer bij…t ’Is politiek en nog eens politiek. Niet erg, maar zo vaak en steeds dezelfde personen met hun rare trekjes. De één slikt zich steeds om de mond, de ander knippert met de ogen en weer een ander heeft twee scheve ondertanden. t’Ja…en dan ben je afgeleid en mis je de inhoud.
Opoe zee altijd waar… tè… voorkomt is nooit goed en dan zei ze er direct achteraan: “Komt mainstied n ‘stoeperd’ op.” (Gronings) We gaan a.s. woensdag naar het stembureau en daarna nemen we een glas, doen een plas en gaan we verder zoals het altijd was. Op één uitzondering na zeiden ze voor de tévé…We sturen deze keer witte rozen naar Athene. Ik wist vroeger niet eens waar Griekenland lag en dat weet ik dank zij deze campagne nu wel.
Mijn wereld bestaat niet uit politiek…nee… mijn wereld bestaat ‘momenteel’ uit klarinetten en nog eens klarinetten… as dáár maar geen ‘stoeperd’ op komt. De hele week aan het blazen want ik wil de Czardas van Monti opnemen. Nou blazen…Ik moest wel eerst even de pianopartij noot voor noot in de computer zetten en kon het niet laten er toch een eigen tintje aan te geven. Voor de geïnteresseerden: Ik speel momenteel op een goedkope houten Noblet Normandy klarinet. t’Is een Böhm systeem en dat is voor mij even wennen als Oehler systeem-blazer, vooral als je de czardas van Monti wilt spelen. De begeleiding CD wil ik aanbieden op marktplaats want er zullen meer mensen zijn die deze Czardas willen spelen met begeleiding. Deze week komt mijn advertentie in de Eemsbode (Noord Nederland) over klarinet-les plus gratis klarinet. Ik wil iedereen bewegen om een blaasinstrument te leren bespelen want samen muziek maken is toch leuker dan alleen achter een keyboard zitten te dromen.
De kunstenaar
Er bestaan gelukkig personen die niet zoals ik steeds de publiciteit zoeken. Het zijn personen waarvan je denkt, als je ze tegenkomt op de fiets, wat een lulletje rozenwater. Nou zo’n persoon kwam ik mee in contact…een kunstenaar zonder paardenstaart en zonder enige trekjes van een kunstenaar…
Ik moest een paar dingetjes weten over materialen en houtsoorten en dacht maar eens met de man te gaan praten. Man man…wat een werkplaats afgezien van de rommel wist hij precies waar alles lag. Wat een groot kunstenaar…Hij was de vriendelijkheid zelf en vertelde enthousiast over zijn werk…Platina bedrading voor een pick-up-arm voor Japan en een moderne design ring voor Italië en mooi…mooi…Er wordt zelfs een stuk momenteel tentoongesteld in New York. Hij vertelde over zijn vriend in Duitsland die saxofoon nekken bouwt…ja die ken ik ook maar dan alleen van naam…deze sax-nekken gaan over de hele wereld. Ik vroeg terloops tussen neus en lippen wat er nou zo bijzonder aan was…maar toen kwam er een glimlachje op zijn gezicht…hij zei: “dat weet ik wel, maar ik zeg het niet.” Het zijn naast de ringen en andere kunststukken ook geluidskunstenaars. Hij liet me houtsoorten zien en wist ook precies hoe de boringen zijn van een klarinet…We waren het er wel over eens dat ebbenhout toch wel uniek was…nou dan breekt je toch de klomp…en dat allemaal bij mij in de buurt…Oh ja…Hij krijgt geen subsidie en heeft het ook niet nodig…zijn producten gaan over de hele wereld dat in tegenstelling tot de subsidiejagers en nietsnutkunstenaars van deze tijd. Kunst waarvan je eerst moet vragen wat het voorstelt.
John Hoekman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten