Logboek 123

Bulletin


Het is vandaag 16-12-2013.

Ik wil dit berichtje plaatsen voor de vrienden van mijn moeder, over wat er zich heeft plaatsgevonden in de afgelopen week. Moeder is 86 en vader is 88 jaar.
Dinsdagavond de 10e dec. begon moeder pijn te krijgen in de borst/maag en het werd zo hevig dat de oude lui niet aan het boodschappen doen toe kwamen. s Nachts tegen drie uur heeft moeder mijn broer gebeld die dan direct kwam. Wij zijn van de familie niet zo kleinzielig en dus werd besloten nog maar even af te wachten... t Zullen wel de darmen zijn...

De pijn ging tot de volgende morgen niet over en er werd besloten de dokter er bij te halen. Deze besloot direct de ambulance te alameren en hup naar het ziekenhuis. Ik werd deze morgen gebeld door mijn broer en ben toen direct richting ziekenhuis vertrokken. Ze hadden een onderzoek gedaan en waarschijnlijk een ontsteking. We zijn weer vertrokken met in het hoofd , t zal een weekje duren en dan is ze er weer.

Ik werd s middags gebeld door mijn broer met de mededeling ...het gaat niet goed...of ik direct wilde komen. Vier chirurgen zaten op ons te wachten met de mededeling moeder zal binnen 12 uur overlijden. De slagader onder het hart (ik ben geen dokter) vertoonde een breuk/zwakte en binnen afzienbare tijd zal ze bloed gaan verliezen en zou het gaan gebeuren.
Hoe zeggen we het tegen moeder...nou daar zit je dan...Ik durf dat niet...Ik zeg tegen de dokter mijn broer is harder en hij ging mee om het haar te vertellen. Moeder was dus ondanks de pijn helder zoals altijd en ik maar denken, hoe zal ze dit bericht ontvangen...maar dat ging boven wonder goed...ze begreep het al voordat de dokter een woord had gezegd.

Ik ben de volgorde vanaf die tijd even kwijt...Ze kwam op een kamertje te liggen de toeters en bellen werden afgesloten. De chirurg kwam en vertelde moeder dat ze 1% had of een wonder...dat zou ook nog kunnen. We kwamen in een andere kamer, gordijnen dicht en daar zaten we...onze ouwe is ook 88 jaar en voor hem was er een extra bed maar ja daar kwam natuurlijk niets van. Mijn broer maar steeds op haar inpraten ..."ogen open houden en we gaan voor de 1% moe"...en het werd een groot afscheids ritueel...ook was het inmiddels weer een uur later geworden...Ik begon met haar over vroeger te praten om de tijd te doden en haar bezig te houden en dan viel ze weer weg...en dan was ze er weer...vanaf dinsdagavond had ze geen slaap gehad...maar de moed moest ze niet laten zakken alhoewel dat af en toe onvermijdelijk was...en we zaten dan te janken met het hoofd naar beneden en dan zei ze weer...niet huilen...t Is zunde zei ze dan weer...nou zie ik die kleine meid niet opgroeien...t Is zunde dat ik weg moet...en t is zunde herhaalde ze dan voor zich heen mompelend. Dat potje aan de wand van de zuurstof toevoer borrelde maar door...

De koffie en de thee stond klaar en ook de broodjes...wat een fantastische verzorging en we werden ook niet gestoord. De volgende dag kreeg onze ouwe te eten...hij had natuurlijk geen trek maar hij moest van ons...en hap voor hap werd het naar binnen gewerkt en de tijd ging zijn weg volgen. Ik moet wel bekennen er werd bijna niet naar de klok gekeken en de tijd ging eigenlijk snel. De zuster kwam tegen half één in de middag...met het verzoek even mee te komen voor een gesprek met de chirurg...waarop moeder rechtop kwam voor zover dat ging...en zei met doordringende stem..."Ik wil nait dood è..“

Ze had de 12 uur doorstaan en er was nog weer eens overleg geweest met Groningen...de toestand was stabiel...Ze moest dan overgeplaatst worden naar een verzorgingshuis...maar voor ons stond vast...naar huis...haar huis.

De mededeling was eigenlijk dat ze er na een paar dagen niet meer zou zijn...maar het is morgen al een week geleden. Het gaat goed en we moeten er voor waken dat niet teveel vrienden even voorbij komen want moeder weet dan nog wel iets te vertellen...en ze mag zich niet druk maken. Alle mensen om haar heen besteden de grootste zorg. Teveel druk op de ader kan fataal zijn.

De ontlading is in de keuken elke dag te bespeuren...Hoe gek het ook klinkt...en we houden de moed er in...Moe zit al even recht op en vandaag de eerste 5 lepeltjes aardappelpuree en spinazie...dat spul van de apotheek vind ze maar niks...en mijn broer maar streng zijn..."dat mout moe"...en moe maar weer..."krieg der pien in t lief van" Ik had haar vanmiddag in de armen en vroeg of we de tango of de foxtrot gingen doen...ze mocht deze keer zelf kiezen. Maar dan krijg ik op mijn donder van broerlief want ze mag niet lachen...maar daar is ze ook te zwak voor...We gaan door...we willen het plantje in het voorjaar weer in bloei hebben.

Groetjes
John