Logboek 135

één van de orkestjes waar Tjoam eens in speelde in Duitsland. Van links naar rechts
Hongarije, Engeland,Duitsland, Israel,Turkije en Nederland, over multicultureel gesproken.


Een tijdsbeeld van de voorstelling 'olwiefkenijs' en de rare ideeën van een gepensioneerde dorpsdirigent. Het verhaal over Tjoam de muzikant.

Het is zondagmorgen 23-3-14 op de thermometer 7c winderig/regenachtig.


De voorstelling ‚Olwiefkenijs’

Ik had de afgelopen week twee optredens, vrijdagmorgen Appingedam, verzorgingshuis „Damsterheerd" s’avonds naar het t Zand. Het was kloktijd half elf in de morgen toen ik in Damsterheerd begon, de zaal vol, super publiek. Volgens afspraak weer twee hoofdstukken uit het programma, het is dan jammer om het hele programma niet te doen maar met de energie van de oudjes moet je ook rekening houden.

s’Avonds op naar het t’Zand, gelukkig geen brand in t Zand. Het oude dorpshuis was me nog bekend uit vroegere tijden, toen de boeren daar hun feesten hielden. De goede oude tijd met de kleurrijke personage van wijlen boer Perdok, doe altijd met cilinderhoed op de feesten bezocht.

Het programma is voor dit soort publiek in het t Zand als het ware gemaakt. Bij de oudjes boven de 70 meestal dames moet je ook nog een beetje op je woorden letten, maar voor dit publiek...gooi de boel maar los. Leuk is te vermelden dat de Hollanders tussen de Groningers het ook leuk vinden ondanks dat ze het maar amper begrijpen, de grappen over de allochtone Hollanders ook nog eens vrolijk in ontvangst nemen. Dus twee optredens die weer leuk waren.

Ik ga de Volgende week voor de derde keer naar Wagenborgen.

Het verhaaltje over mijn kameraad Tjoam

Ik vertelde in mijn vorige blog dat we op 18 jarige leeftijd in een muziekbandje speelden. We waren iedere week op pad en daarbij nog aan het ‚wichtern’ zoals een Groninger dat beaamt te zeggen, een te gekke tijd. Het duurde niet zo lang want de gitaarbandjes deden hun intrede. In Gasselte kwam dan voor een optreden Shocking Blue of Rob de Nijs met zijn band. Ons orkestje moest ook mee in die richting, al snel waren de blazers overbodig. De Indonesiërs waren in het land gekomen, daar zaten  hele goede gitaristen bij. Het orkestje ging dus verder zonder blazers Tjoam en ikke waren niet meer nodig.

Ik bleef in de harmonie spelen, vervolgens kreeg ik een baan bij de AKZO. Je zou kunnen zeggen een huisje boompje beestje figuur. Tjoam ging na de HBS/LTS toelatingsexamen doen om te studeren aan het muzieklyceum in de stad, datzelfde jaar werd deze school een conservatorium. Tjoam zat dus op het conservatorium, maar we bleven boezemvrienden. Het was voor Tjoam een harde strijd om als provinciaaltje ietwat 'doekeg’ zich te handhaven tussen de groten der Nederlanden. Je moest in die tijd, alsook op de HBS, alle vakken doen, er waren geen keuze mogelijkheden. Tjoam kwam in aanraking met vakken waarvan hij dacht waar heb ik het in godsnaam voor nodig. Hij zei altijd ‚ wat heb ik vroeger misdaan om dit mee te maken.’

Tjoam was op het conservatorium veel meer met pianospelen bezig dan met de klarinet. Twee keer in de week zingen en dan nog koor. Tjoam was geen zanger, thuis op de boederij werd vanzelfsprekend door de Grunneger boer ook nooit gezongen, dan zijn de frustaties groter dan het kunnen, vooral nog in het bijzijn van talenten. Zijn kameraad later de grote kerkorganist Piet Wiersma was ook geen kei in de zangkunst beiden stonden als steun en toeverlaat, grote tenorzangers in het schoolkoor, dus ook altijd nog de pineut. Muziek-analyse, geschiedenis, harmonieleer en ga zo maar door. Een klassieke opleiding, Tjoam deed toch liever het lichtere genre, maar deed mee, had geen andere keus. Hij ging ook iedere woensdag naar het GOV (groninger orkest vereniging) om thuis te geraken in de klassieke muziek. De Beatles die toen net populair werden noemde Tjoam liever niet op deze school, dan werd je scheef aangekeken.

Tjoam keek ook ontzettend op tegen de leraren. Ze noemden hun leerlingen... kind...ook als was je iets ouder of zelfs getrouwd dan nog werd je kind genoemd. De leraar zei dan wel eens Bach is de Martinitoren ik ben die grote kei aan de voet van de toren en jullie zijn kiezelsteentjes. Als ik nu in de stad ben, voorbij deze kei loop dan moet ik met een gniffelen aan Tjoam denken.Tjoam mocht eigenlijk ook niet in een bandje spelen het zou de school schaden. Na het eind-examen moest Tjoam nog een jaar alleen voor de zang. Hij verzweeg dan ook dat hij, in deze vakantieperiode via via naar Zweden ging om in een danskapel te spelen. Tjoam schreef mij altijd brieven, was helemaal niet gelukkig in dit orkestje. Je moest zo schreef hij iedere avond maar weer dezelfde Duitse schlagers spelen. Na Ingolstad en Wyk auf Fhör bij Denemarken trok Tjoam weer naar het Grunneger land.

Tjoam kreeg al snel een aanbieding vanuit Duitsland van een groter orkest met meerdere blazers. De keuze was of weer naar school of het Duits orkest, de beslissing was snel gemaakt. Tjoam vertrok naar Baumholder, kwam in een groot orkest terecht die optrad voor de Amerikaanse soldaten die daar waren gestationeerd. Hier was het 'im satz blazen’ net als in de grote big bands, solo partijen en de vaste zangeres begeleiden. Tjoam was terecht gekomen, op zijn plaats zou je kunnen zeggen. Het was ook voor die tijd dik geld verdienen. Tjoam besloot niet weer terug te gaan...maar er was één maar....Hij was het jaar daarvoor goedgekeurd voor de dienstplicht...toen wel...waarom niet toen hij werd aangenomen bij de Johan Willem Frisso kapel? Tjoam werd, zo liet hij mij weten, juist toen hij in Duitsland vertoefde opgeroepen voor de militaire dienst. Tjoam ging niet, stond te boek als voortvluchtig want hij kwam niet opdagen. Hij dacht ikke niet...dan maar nooit meer de grens over, geen contact meer met het thuisfront, wat hij zowiezo al niet meer had. Hij had namelijk de auto meegenomen van thuis en dan moest hij die ook weer afstaan. Tjoam schreef me dat het hem ook niet lekker zat, maar zonder auto kun je niets als rondtrekkende muzikant en het verdiende geld maakte hij elke maand op aan drank en vrouwen, waar heb je het anders voor schreef hij... Samen met de gitarist, een geweldenaar op zijn instrument, werd na het spelen niet één nachtclub overgeslagen. Alhoewel dat met die vrouwen wel meeviel vertelde hij later.

Volgende keer de succesjaren van Tjoam...

De klarinet

Ik schrijf nu de klarinet-artikeltjes op Netlog.nl want niet iedereen heeft interesse in deze informatie.Het heeft op Netlog een eigen plekje.
Het is bedoeld voor de mensen die een instrument willen aanschaffen of voor de ervaren klarinetist die meer wil weten over het instrument. De saxofoon zal zijdelings voorbijkomen in deze artikkeltjes.

Groetjes
John Hoekman