De drummer is weg.

Even iets anders

Er schoot me gisteren het volgend verhaaltje te binnen. Ik dacht bij mezelf dit moet je nu eindelijk een keer opschrijven, anders komt het er nooit van. Ik noem het ‘De belevenissen van een orkestleider deel 1.’

De drummer is weg

Het was in het jaar des heren 1970, de band “Take Five” waar ik de oprichter en automatisch ook de ‘leider’ van was, speelde weer eens bij de heer Bruno Santanera. Je weet wel de man van zijn (toen) beeldenpark en later van de genezing, een tweede Jomanda. De zaal was, zoals altijd, bomvol en de twee toiletpotten konden het, zoals altijd, niet op tijd verwerken. Een lange rij wachtende mensen voor deze potten was dan ook ,zoals altijd, onvermijdelijk. Voor de muzikanten en artiesten was er geen apart toilet en moest je noodgedwongen ook in dezelfde rij gaan staan, wat natuurlijk niet zo erg was maar dan heb je ook geen muziek.

We gingen na de orkestpauze de bühne op en ontdekten dat de drummer er nog niet was. Hij stond ook niet in de plé-rij en was verder ook nergens te bekennen…misschien een vluggertje?...wie weet…het was wel des drummers eigen of je kunt ook zeggen…zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.

Ik werd erop uitgestuurd, want daarvoor ben je de 'leider' en ging naar de kleedkamer…maar geen drummer. Ik ging, al een beetje bezorgt, in het schuurtje kijken bij de artiesteningang…ook niets… dan maar weer terug naar de jongens…nog eens overleggen…weer terug naar de kleedkamer…en opeens hoorde ik , ondanks het rumoer vanuit de zaal, een bonzen tegen het raam naast de artiesteningang. Ik kon ook moeilijk iets zien want het was buiten ‘pikkeduuster.’

Ik tuurde, de neus platgedrukt tegen het glas, naar buiten en zag iemand die op onze drummer leek, die mij op een vreemde manier vroeg of ik hem even een broek wou geven…nou dat is ook des drummers eigen want een goede drummer net als een goede kok hadden tijdens mijn carrière allemaal een steekje los.
Hij stond in het ‘pikkeduuster’ en de communicatie was ook niet optimaal. Ik kon ook niet zien of hij een broek aan had. Het was voor mij compleet een vreemde situatie en de tijd drong…we moesten ook zo langzamerhand weer beginnen te spelen.

Ik terug naar de bühne en informeerde de jongens…”wààt?”… riepen ze in koor…
”n boxem?” Ik zei ja…”een boxem”…en de deur van de artiesteningang zit ook op slot…Ik kon Santanera toch ook niet inschakelen met de mededeling dat onze drummer tegen een van zijn Mariabeelden een vluggertje gepleegd had. Ga nog eens vragen of het wel klopt…heb je het wel goed gehoord…Ik terug en vroeg nog eens, al koekeloerend en de neus weer platgedrukt tegen het glas, wat er aan de hand was…Hij schreeuwde hulpeloos “Ik mout een boxem hebben.”
Goede vraag dacht ik…waar haal ik een ‘boxem’ weg en zo vindingrijk als ik altijd ben heb ik toen zo maar een broek uit de kleedkamer gepakt van één van de artiesten. (Ik denk van Johnny Jordaan, maar zeker weten doe ik het niet meer)

Bruno Santanera die al zenuwachtig aan het ijsberen was en steeds op zijn Italiaans mompelde “the show must go on”…opende al mopperend op mijn verzoek de achterdeur…en zo kon ik de drummer achter Santanera’s rug om de ‘boxem’ aanreiken. Hij kleedde zich snel om en kwam opgelucht de bühne op…Hij wipte net of er niets aan de hand was snel achter zijn drumstel. “Wat haarst wel”…zeiden de jongens…"Joa man"... zei de drummer "Ik had zo een hoge nood dat ik, door de hoofdingang, naar buiten ben gegaan en toen…ja toen…heb ik in de ‘boxem gescheten’… Ik kon dan ook moeilijk door dezelfde hoofdingang weer naar binnen gaan en niemand hoorde mij bij de artiesteningang. k Heb de hele pauze staan bonken tegen het raam."

Ik, als leider met een lange ij, heb toen snel Santanera op de hoogte gesteld, want er viel nog wat te regelen, namelijk de broek van de artiest. Santanera snel naar zijn woonhuis voor een schone broek…en de artiest…was aan het optreden en optreden en ‘smijlde’ met een lach van oor tot oor naar het publiek… en had natuurlijk niet in de gaten wat er achter zijn rug allemaal afspeelde.Hij heeft dan ook nooit iets vernomen.

Groetjes
Tammo